Het leven van ex-basgitarist en zelfstandig ondernemer Miron Komarnicki verandert volkomen als hij op 9 december de diagnose ALS krijgt. Hij hoort van de neuroloog dat dit een dodelijke neurologische aandoening is, waarbij de gemiddelde levensverwachting na diagnose drie jaar is. ALS is een doodvonnis, waarvan je niet weet wanneer dat wordt uitgevoerd. Je lichaamsfuncties vallen één voor één uit, je geest blijft springlevend.
Nu online beschikbaar via: www.boeddhistischeomroep.nl/
Aanvankelijk is Miron al blij dat hij 2011 haalt. Hij heeft de vierde verjaardag van zijn zoon Zoran nog meegemaakt en zette zijn laatste stappen in een revalidatiebad. Hij organiseerde een feestelijk diner omdat hij 5 jaar getrouwd was met Herma en om diverse niet gevierde verjaardagen te vieren en. omdat het nog kon. Miron deelt zijn gedachten met ons. Hij heeft het gevoel dat de tijd hem inhaalt, voelt zich schuldig, hij wil nog zoveel doen, maar zijn energie wordt steeds minder, de dagen korter. Af en toe heeft hij nog hoop op een miraculeuze genezing, maar die hoop wordt weer hard de grond ingeslagen als hij een terugslag heeft gehad, waarbij hij zich zo benauwd voelt dat hij in totale paniek is.
Tegen alle verwachtingen in haalt hij ook nog zijn 50ste verjaardag en om dit te vieren en om ALS meer naamsbekendheid te geven organiseren zijn vrienden een waanzinnige avond met optredens van o.a. Xander de Buisonjé, Berget Lewis, Candy Dulfer en Marleen Sahupala. Het gericht zijn op een naderend einde, wordt meer en meer een gericht zijn op de kwaliteit van leven, een leven in het hier en nu.
Deze poëtische film is een ode aan het leven, de vriendschap en de liefde.
www.alsdedood.com
Over de film
De Echo / Trudy Admiraal: “ALS de Dood is geen sombere film. De beelden zijn prachtig, de humor van Miron blijft zijn belangrijkste wapen en de liefde en vriendschap in zijn leven spetteren het doek af.”
Over de maakster: met deze debuutfilm wil Julia Strijland de aandacht vestigen op de nog veel te onbekende ziekte Amyotrofisch Lateraal Sclerose. Ruim 5 jaar geleden kreeg ze haar eerste ALS patiënt voor de camera en sindsdien bleef het onderwerp haar boeien. De campagne “Vecht mee tegen ALS” van de Stichting ALS schudt mensen wakker, maar laat niet zien hoe diep zo’n ziekte het dagelijkse leven ontwricht en de patiënt alle zekerheden ontneemt. Een leven zonder uiterlijkheden (alle spierfuncties vallen uit) en met een onbestendig verloop dwingt een leven af in het hier en nu. Je bent je er continu van bewust dat iedere dag de laatset kan zijn. Met de hoofdpersoon Miron Komarnicki overstijgt de film een portret van een ziek iemand. Hij is strijdlustig, daadkrachtig en hij heeft zijn spraak behouden, waardoor hij zijn ervaringen treffend kan verwoorden. Verder heeft hij een uitstekend gevoel voor humor. De filmische wijze waarop zijn laatste levensmaanden in beeld zijn gebracht kan niemand onberoerd laten. Hij leeft overigens (tegen alle verwachtingen in) nog steeds.
